Na francuskim wybrzeżu Morza Śródziemnego w delcie Rodanu żyje półdziki siwy koń który w niesamowity sposób przystosował się to skrajnie nieprzyjaznych warunków. Rejon który wybrał sobie do życia jest dużą nizinną wyspą otoczoną przez może i rozwidlenie rzeki. W większości krajobraz składa się z piaszczystych wydm bagien oraz jezior. W wyniku mieszania słodkiej wody z rzeki Rodan z wodą morską pochodzącą z Morza Śródziemnego, woda w tych rejonach jest słonawa, cały teren z kolei jest regularnie zalewany i podtapiany.
Warunki te sprawiają że ziemia tam jest słabo zaludniona, a żyjący w tych rejonach ludzie utrzymują się głównie z turystyki, pozyskiwania soli morskiej, oraz uprawy ryżu.
Główną atrakcją turystyczną rejonu Camargue jest około 400 gatunków rzadkich w Europie ptaków, oraz wiele innych nie występujących w innych rejonach zwierząt.
Jednym z tych zwierząt jest „siwy koń morski” zwany Camargue a dawniej „manades”.
Dokładne pochodzenie tych koni nie jest znane jednak zwierzęta o podobnej budowie można zobaczyć na naskalnych malowidłach liczących sobie 15 000 lat znajdujących się w jaskiniach Lascaux i Niaux. Pozwala to sądzić że konie te są rdzennymi mieszkańcami delty Rodanu.
Być może około 2000 lat temu mogły zostać uszlachetnione końmi pochodzącymi z Azji i Mongolii, a przywieziony mi na południe Francji przez Gotów. Z całą pewnością za to w VII i VIII wieku zostały skrzyżowane z berberyjskim koniem przywiezionym z Afryki Północnej przez Maurów.
Od tamtego czasu koń ten żyje w izolacji zachowując przez to niezmienne cechy.
Oficjalnie został uznany za rasę dopiero w 1968 roku. Wtedy też został założony związek hodowlany a ogiery znalazły się pod dyskretną opieką państwowej stadniny w Uzes. Populacje nadzoruje stacja hodowlana Tour de Valat.
Śliwki z Camargue cieszą się popularnością jako tradycyjne wierzchowce miejscowych pasterzy co nie powinno dziwić z uwagi na doskonałe przystosowanie do panujących tam warunków. Także i turyści zwiedzający Park chętnie korzystają z przejażdżek na „siwych koniach morskich”.
Koń ten ma niewielkie wymagania pokarmowe żywi się głównie twardym sitowiem rosnącym na bagnach. Niewiele sobie robi ze słonych wiatrów i wysokiego zasolenia wody. Posiada szerokie kopyta ułatwiające mu poruszanie się po bagnach, a i sam sposób poruszania wyraźnie wskazuje na świetne przystosowanie do życia na terenach podmokłych. Stęp i galop są wygodne i przyjemne jednak w kłusie koń ten stawia bardzo krótkie kroki, wysoko podnosząc nogi przez co chód ten nie jest wygodny jest bardzo twardy i rzadko używany. Konie te są niewielkie bardzo krępej budowy. Głowa jest w kształcie nieco trójkątna, często o profilu garbonosym. Grzbiet jest krótki, łopatki często strome, a zad lekko ścięty. Klatka piersiowa jest głęboka i szeroka. Nogi są bardzo mocne wysokość w kłębie tego konia wynosi od 135 do 150 cm, średnio 144 cm. Umaszczenie zawsze jest siwe. Jeśli chodzi o charakter koń ten jest waleczny, silny i wytrzymały, które to cechy ukształtowały się pod wpływem życia w trudnych warunkach przy skąpej roślinności i w trudnym terenie.
Jeśli podoba Ci się artykuł, zapraszam również na grupę prowadzoną przeze mnie na facebooku
Przyroda w Polsce i na świecie 