Do rodziny Biedronkowatych (Coccinellidae) zalicza się około 5 000 gatunków owadów w tym blisko 100 środkowoeuropejskich z których większość żywi się mszycami, niektóre innymi szkodnikami. Najbardziej jednak znaną biedronką jest najczęściej występująca do roku 2006 siedmiokropka, oraz ostatnio zagrażająca jej biedronka azjatycka, zwana arlekinem.
Biedronki, zaskarbiły sobie naszą przychylność, właśnie poprzez bezwzględną walkę ze szkodnikami upraw, głównie mszycą i stały się tematem wierszy dla dzieci, oraz jednym z bardziej lubianych nawet przez dorosłych owadów. Te drapieżniki polują zarówno w stadium larwalnym, jak i jako imago. Wykorzystywane są nawet w szklarniach i uprawach pod folią przez rolników, jako metoda biologicznej walki z mszycą i prawdopodobnie właśnie zakup biedronki do szklarni stał się drogą jaką mogła do nas zawędrować ekspansywna odmiana azjatycka.
W naszym klimacie występują 2-4 pokolenia tego pięknego chrząszcza, w zależności od gatunku różniącego się deseniem czarnych kropek na najczęściej czerwonych pokrywach skrzydeł. Samica wiosną składa około 400 jaj. Typowa larwa biedronki różni się dość znacząco od postaci dorosłej, jednak odżywia się tym samym pokarmem, niekiedy dodatkowo pożerając jaja własnego gatunku, nie wyłączając nawet własnego rodzeństwa. Jak wiele innych owadów przechodzi przeistoczenie zupełne, jednak po przytwierdzeniu się twardniejącą wydzieliną do podłoża, poczwarka pozostaje częściowo wewnątrz oskórka larwy. Przy obfitości pokarmu biedronki również występują masowo. Zimują osobniki dorosłe, znajdując schronienie w różnych miejscach od stert liści aż po strychy domów.
Jedna biedronka może dziennie zjeść nawet 240 mszyc. Oprócz biedronek zjadających mszyce, niektóre gatunki wyspecjalizowały się w pobieraniu innego rodzaju pokarmu, np. żółta w czarne kropki biedronka mączniakówka żywi się grzybami mączniakami, będącymi pasożytami zbóż w uprawach rolnych. Natomiast malutka biedronka skulik przędziorkowiec żywi się przędziorkami – roztoczami będącymi groźnymi szkodnikami.
Biedronki choć same drapieżne, również padają ofiarą większych zwierząt. W chwili zagrożenia spadają i nieruchomieją, udając martwe, a jeśli robi się znacznie bardziej niebezpieczne, zarówno larwy jak i imago potrafią wydzielać przez stawy nóg żółtawą trującą ciecz, działającą jak repelent odstraszający niektórych wrogów, jak mrówki, jednak będący nieskuteczny na ptaki, oraz chrząszcze owadożerne. Cieczą tą jest hemolimfa, czyli płyn ustrojowy pełniący rolę zarówno krwi, jak i limfy u bezkręgowców posiadających otwarty układ krwionośny. W hemolimfie znajdują się toksyczne alkaloidy. Obecnie więc największym zagrożeniem stała się żarłoczna i bardzo płodna biedronka azjatycka, gatunek w naszych warunkach nie mający naturalnych wrogów i stopniowo wypierający gatunki rodzime, z którymi może się również krzyżować. Niemożliwa jest walka chemiczna z odmianą azjatycką, ponieważ w pierwszej kolejności zniszczyłoby to gatunki rodzime.
Przyroda w Polsce i na świecie 